“Μία περίοδος με εντατική ψυχοθεραπεία είναι μια περίοδος εντατικής εξέλιξης, στη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να υποστεί περισσότερες αλλαγές απ’ ό,τι μερικοί δοκιμάζουν σ’ ολόκληρη τη ζωή τους. Γιατί, για να επισπευστεί αυτή η εξέλιξη, πρέπει να εγκαταλειφθεί ένα ανάλογο ποσοστό του “παλιού εαυτού”. Αυτό αποτελεί ένα αναπόφευκτο τμήμα μιας επιτυχημένης ψυχοθεραπείας. Στην ουσία, η διαδικασία της παραίτησης αρχίζει συνήθως πριν ο ασθενής έχει την πρώτη συνάντηση με τον ψυχοθεραπευτή. Συχνά, για παράδειγμα, η ίδια η απόφαση να ζητηθεί βοήθεια αποτελεί καθ’ αυτήν μια παραίτηση από την ιδέα που έχει κανείς για τον εαυτό του.
[Τ]ο αίσθημα που συνδέεται με την παραίτηση από κάτι προσφιλές – ή τουλάχιστον, κάτι που είναι μέρος του εαυτού μας και πολύ οικείο – είναι η κατάθλιψη. Εφόσον οι ψυχικά υγιείς άνθρωποι πρέπει να αναπτύσσονται, και εφόσον η παραίτηση ή η απώλεια του παλιού εαυτού είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας για ψυχική και πνευματική ανάπτυξη, η κατάθλιψη είναι ένα φυσιολογικό και βασικά υγιές φαινόμενο. Γίνεται ανώμαλη ή νοσηρή μόνον όταν κάτι παρεμβαίνει στη διαδικασία της παραίτησης, με αποτέλεσμα η κατάθλιψη να παρατείνεται και να μην μπορεί να διαλυθεί με τη συμπλήρωση της διαδικασίας. ”
– Σκοτ Πεκ “Ο Δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμενος”, Κέδρος, 1988.